Farewell, Theo

γιατί κάποτε στα Εξάρχεια μου ζήτησες να σου πώ ένα ανέκδοτο και μετά μου ζήτησες να γίνω το κορίτσι της ταινίας σου (όσο πιο κοντά έφτασα ποτέ στη δόξα). 1987 περίπου. θυμάμαι πάντα το γέλιο σου (μετά απ΄το ανέκδοτο που σου είπα). Και τα τοπία στην ομίχλη και στη βροχή, πάντα, με ένα τρόπο ανεξήγητο, επαναλαμβάνουν καρέ-καρέ πλάνα από τη μεγάλου ή μικρού μήκους πραγματικότητα μας...μακάρι  

Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε
Της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
Τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη∙
Και από ‘κει κινημένο αργοφυσούσε
Τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
Που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.

-Δ.Σολωμός