2 Summers/ 2 Καλοκαίρια

Ireland 2011

Greece 2010

Coming from a beautiful and sunny country like Greece can be a bit of a problem quite often. You see, in my mind, the idea of summer holidays is synonymous with high temperatures, the smell of freshly cut cucumber, oregano and peaches, everyday visits to the beach, flip flops and tanned skins, idyllic sunsets and boat cruises around the Aegean and Ionian. This summer we decided to stay and holiday in home, in Ireland.  Fortunately, after months of waiting for the heat, mid August compensated us for the long patience (or suffering) with bright, warm days. 

The imagery changed. 

Watching my daughter's and my husband's connected silhouettes contrasted in the sun in County Clare makes me appreciate the beauty of a fleeting, happy moment in my new home. 

Summer's here. 

I realize how much she has grown up: the baby frame has already begun to fade away and in its place a little girl is emerging, walking on the sand with the steady steps of an explorer, privileged to experience the gifts of two worlds in one.     

Her natural adaptability reminds me that summer is a state of mind 

and the sea of love is one vast ocean. 

Το να είσαι από μια χώρα τόσο όμορφη και ηλιόλουστη όσο η Ελλάδα μπορεί συχνά να είναι ένα πρόβλημα. Βλέπετε, η ιδέα του καλοκαιριού είναι στενά συνδεδεμένη στο μυαλό μου με υψηλές θερμοκρασίες, την μυρωδία φρεσκοκομένου αγγουριού, της ρίγανης, και των ροδάκινων, καθημερινές επισκέψεις στην παραλία, σαγιονάρες και μαυρισμένα δέρματα, ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα και κρουαζιέρες στο Αιγαίο και το Ιόνιο. Αυτο το καλοκαίρι αποφασίσαμε να παραμείνουμε και να κάνουμε διακοπές στην Ιρλανδία. Ευτυχώς, μετά από μήνες αναμονής για λίγη ζέστη, στα μέσα του Αυγούστου αποζημιωθήκαμε για την μεγάλη μας υπομονή (ή το πόσο υποφέραμε) με φωτεινές, θερμές μέρες. 

Οι εικόνες άλλαξαν.

Κοιτάζοντας τις ενωμένες σιλουέτες της κόρης μου και του άντρα μου στον ήλιο του Κλέρ με κάνει να εκτιμώ την ομορφιά μιας φευγαλέας, ευτυχισμένης στιγμής στην νέα μου πατρίδα. 

Το καλοκάιρι είναι εδώ.

Συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχει μεγαλώσει εκείνη: το μωρουδίστικο σκαρί έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και στην θέση του έχει ξεπροβάλει ένα μικρό κορίτσι που περπατάει στην άμμο με τα σταθερά βήματα ενός εξερευνητή, προνομιούχου να βιώνει τα δώρα δύο κόσμων σε ένα. 

Η φυσική της προσαρμοστικότητα μου υπενθυμίζει πως το καλοκαίρι είναι στο μυαλό

και πως η θάλασσα της αγάπης είναι ένας τεράστιος ωκεανός.